seni sevmeye cesaretim yok!

sevdiğim hiçbir şey mutluluğuma dair olamadı... ben hep mağlup ben hep yenik ve ben hep bitik, bir bulutun gri şehirden ayrıldığı gibi güneşim açamadı...
ve benim bu gece özgürlüğe dair hayallere cesaretim yok...
ah bu geceler ve ah bu cesaret edemediğim özgürlük düşlerim... beni bunlar öldürecekler! bunlardan büyük kanser yok beynimin içinde...
ömrümün yarısı boyunca tek bir kişiyi sevdim, aşk değildi tapmaydı bağımlılıktı.. onsuz anım dahi olmadı... sevilmeden sevmek ne de zor benden iyi bilen yoktur... vatanım gibi, memleketim gibi... sadece cenneti onda gördüğüm içindi...
bana öğretilenleri sevdim. bilgi güzeldi bilmek güzeldi. boğazımı yakan kuruluğun üzerine bir yudum su içmek gibiydi. karanlık ve havasız odanın açılan penceresi gibiydi. ferahtı huzur doluydu. bildiklerimi anlatabilmek için daha bir dolmak istedim. güçlü olmak istedim...
utanıp da ağlayan çocukları sevdim en masum gözyaşları onlardaydı... hıçkırırken derdini anlatma çabaları bir berrak, bir acı; bir öfkeli, bir çaresizdi...
değişimi sevdim değişmeyi, değiştirmeyi... gündüzle gecenin arasındaki mavilik gibi birşeyleri bir yerlerinden değiştirebilmek istedim. adım fazla bilinmesin diye, öğle vakti unutulayım diye...
sol yanımda zaman zaman nükseden hastalıkları sevdim. insan olduğumu, kusurlarımın derinlerde değil görünür yerlerimde olduklarını hatırlattı bana hep.
özgür olmayı sevdim. güçlü bir hürriyeti, kutsal bildiğim değerlerin hakimiyetini, ve hür cesareti sevdim... bağımsızlık hayalimde tek istisnam sevdiğim insandı. damarlarımdan başlayıp memleketimin ufuklarına yayılan özgürlüğü sevdim...
yatabiliyorken oturmayı, oturabiliyorken ayakta durmayı, ayakta durabiliyorken yürümeyi, yürüyebiliyorken koşmayı sevdim...
sonra...
düştüm...
kanadı...
çok kanadı...
ben ne zaman sevsem, mutluluğuma dair olamadı. iyi gelmedi hiçbir son, iyi gitmedi hiçbir oyunum... kurgularım yarım kaldı, planlarım aksadı... o güzel kız öldü, o cenneti yangın sardı; o bilinenler unutuldu, anlatacak kimsem olmadı; o çocuk büyüdü, düşlerinin yalanına sarıldı; herşey aynı kaldı, göçenler yollarda telef; sol yanım hissiz ve gözlerim görmez, bir ceset; zindan tutanaklarına adım yazıldı, kelepçesiz günüm olmadı; dizimdeki kanama durmadı... olmadı... hikayeler mutlu sona bağlanmadı... olamadı...
ne zaman umut etsem, iyi gideceğini düşlesem, bir kabus suratıma çarptı...
kime anlatsam bu hikaye yarım, beni zaten sen de anlamadın...
ve bildiklerim yanıldıklarıma yetmezken farkındayım:
benim seni sevmeye cesaretim yok...

hava soğuk, cigarayı çektin mi içine, ciğerine varasıya donuyor namussuz! puşt zulası geceler, insan düşünmeden edemiyor... bir de çok feci yenildiyse yakın zaman evvelinde, bir de derinlerindeki boşluklar rüzgar alıyorsa, seni en hain en insafsız pusuya düşürüyor bu geceler... değişmiyor, birşey de öğretmiyor.. kendi kurduğun labirentte peynir kokulu bir zulüm bu... çıkmaya çalışsan da şu bir gerçek ki sen pis bir faresin! ufaksın, öldürülmek üzeresin, özgür değilsin...
uyumaya cesareti olmuyor insanın gece. korkuyor yatağındaki vakitten, korkuyor içine düşeceği kabuslardan insan her gece... ne zaman güzel bir rüyayı düşlese, midesinde tuzlu acı biber yanığı acıtıyor insanın canını...
düşlediklerim kabuslarıma yetmiyor! hesap kitap yaptığım her işlemde hata... neyi sevsem, neye bağlansam, neye müptela olsam; üzüyor beni! acıyor...
anlamıyorsun belki ama, benim seni sevmeye cesaretim yok!
korkuyorum çünkü, ve dizlerim kanıyor... kaçıyorum çünkü gece kovalıyor...
ah bu geceler ve ah bu cesaretim olmayan özgürlük düşlerim... beni bunlar öldürecekler! bunlardan büyük kanser yok beynimin içinde...