Facebookta gezinirken arkadaşımın profil fotosunda gördüm resmini. tıkladım hemen sonra daldım düşüncelere; meşhuuur gençlerbirliği maçı, arkadaşın evindeyiz, 3 kişiyiz, hafif kafamız güzel (ne içtiysek artık) dışarsı soğuk inönüde soğuk. bir tek sıcak olan var o gün oda 26 numara.
gençler atıyor ilhan atıyor, gençler atıyor ilhan atıyor, gençler bir daha atıyor ilhan yine dayanamıyor. her golde üzerimde yüzlerce kilo ama yeter ki ilhan atsın diyorum ben ezilmeye razıyım.
sonra uzatmalarda gençler bir gol daha atıyor ve zamanın kuralı gereği ilhan bir tane daha atamıyor. aslında kuralına uysa yine atar bi tana ama koşarak uzaklaşmayı tercih ediyor sahadan. yorulmuş bitkin düşmüş mücadeleden ama koşuyor yinede. kameralar ona döndüğünde anlıyorum neden kaçar gibi koştuğunu... gözlerinde yağmurdan değil tamamen kendiliğinden iki damla yaşı saklıyor kendince. o gün bir kez daha anlıyorum ki 26 numaralı formanın içinden gerçek bir beşiktaşlı var...
sonrasında altına karaladım hemen bir ikis satır; " hırsını, azmini, adamlığını, Beşiktaşlılığını, 26'nın üzerinde duruşunu kısacası İlhanımı özlüyorum ulan!"diye. bir anda geldi aklıma ve aklım hükmetti parmaklarıma ona olan özlemimi dile getirmek için. Sonra durdum düşündüm acaba neden aradan yıllar geçmesine rağmen hala onu bu kadar çok özlüyorum diye? Neden onda ki hırs şimdilerde kimsede yok? neden kimse onun kadar azimli değil artık? , neden hiç kimseye yakışmıyor 26 numara ona yakıştığı kadar ve neden kimse onun kadar Beşiktaşlı değil benim canım Beşiktaşımda?
gözlerim doldu o anları düşününce..unutulmaz olmak kolay değildir ama ilhan gibi olduğunda çok kolaydır unutulmamak
YanıtlaSil"İlhan Mansız". höf özledik duygulandık.
YanıtlaSil